‘Lidy ga je mee naar de kistenmakker? Dat is denk ik ook heel tof voor foto’s!’ Mijn reactie: ‘Ja, natuurlijk! Dat wil ik niet missen!’
Dit is de manier waarop Hettie en ik over onze gezamenlijke reis praten. Alsof het iets leuks is, iets bijzonders, en dat is het eigenlijk ook gewoon. Maar toch ook weer niet…
Deze hele serie gaat over leven en liefde, over geluk en verlies, over wie je bent als je leeft op het scherpst van de snede, op het randje van leven en dood.
En waarom wil ik daar foto’s van maken? Het antwoord op die vraag kan ik nog niet in woorden vatten, maar ik denk er wel over na.
Hans was deze keer ook mee. Hij maakte foto’s van mij terwijl ik foto’s maakte van Hettie en Jaap. Ik zag voor het eerst mijzelf terug tussen Jaap en Hettie in. De foto’s die Hans gemaakt heeft raakten mij diep.
Misschien is dat ook wel wat ik met mijn foto’s wil doen. Het verhaal vertellen zoals het is. Er ineens bij stil worden gezet dat dit leven impact heeft en de moeite waard is. Dat het een markering verdient, omdat het bijzonder is.
Lees hoe Hettie deze momenten heeft beleefd op haar blog.
